بررسی مقایسه‏ ای هیستومورفومتری بافت روده باریک با سه روش کلارک-بسته، فرمالین-باز و فرمالین-بسته در جوجه‏های گوشتی

پایدار نمودن بافت یک مرحله بسیار حیاتی در آماده‏سازی بافت جهت مطالعات بافت شناسی به‏شمار می‏رود و هرگونه اشتباه در این مرحله غیرقابل جبران خواهد بود. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر سه روش تهیه مقاطع بافتی کلارک-بسته، فرمالین-باز و فرمالین-بسته بر هیستومورفومتری مخاط روده باریک در جوجه‌های گوشتی بود. در این بررسی 30 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 نر در سن 10 روزگی مورد استفاده قرار گرفت. نمونه‏های روده باریک بعد از شستشو، بلافاصله با محلول سالین- فرمالین 10‌درصد به‌شکل بسته و یا بازشده و محلول کلارک به‌صورت دو‌طرف‌بسته پایدار شدند. پس از پایداری طبق روش استاندارد بافت‌شناسی، مقاطع میکروسکوپی به ضخامت 5 میکرومتر تهیه و با ائوزین-هماتوکسیلین و آلسین‌بلو رنگ‌آمیزی شدند. در هر مقطع ارتفاع پرز، ضخامت پرز، عمق کریپت و تعداد سلول‏های جامی‏ با خط‌کش چشمی اندازه‌گیری و شاخص سطح پرز نیز محاسبه گردید. داده‏ها‌ در قالب طرح کاملاً تصادفی با آزمون دانکن مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که روش تهیه و پایداری نمونه‌های روده باریک بر شاخص‏های کمی بافت‏شناسی تاثیر معنی‏داری داشت (01/0>p). روش فرمالین-بسته بلند‏ترین ارتفاع پرز و بیشترین عمق کریپت و روش کلارک-بسته، کمترین مقادیر را نشان دادند‌ (01/0>p). همچنین روش کلارک-بسته و روش‏های فرمالین-بسته و باز به ترتیب بیشترین ضخامت پرز را در هر سه قسمت روده کوچک نشان دادند ‌(01/0>p) و بیشترین مقدار برای سطح پرز نیز در روش فرمالین-بسته مشاهده شد‌ (01/0>p).‌ با توجه به سادگی روش کار، قیمت مناسب، حفظ بهتر مخاط روده و عدم ایجاد تغییرات شدید در بافت، روش فرمالین-بسته به‏عنوان روش برگزیده معرفی می‏شود.